به گزارش دیباچه، شاید « فریدون جیرانی » وقتی که در تلاش بود تا تخصصی ترین برنامه سینمایی صدا و سیما را کلید بزند اگر می دانست روزی چنین برنامه ای به سرنوشت سیاه امروزش تبدیل می شود به طور قطع پشت دستش را داغ می کرد و هرگز اسم چنین برنامه ای را هم به زبان نمی آورد؛ واقعیت این است که این روزها «هفت» تبدیل به یکی از سیاه ترین برنامه های صدا و سیما شده است ،برنامه ای که روزگاری بر صندلی آن بزرگانی مانند « مسعود کیمیایی » نشستند و حالا بر روی این صندلی کسانی به نقد سینمای ایران و سینماگران آن می پردازند که ارزش چنین صندلی ای را پایین آوردند و شاید برای همین هم است که با وجود فرد سینماگری مانند« لطیفی» در مقام مجری گری، کمتر چهره موثر سینمایی، تمایل دارد تا در این برنامه حضور یابد؛ برنامه ای که با دیدنش احساس می کنید با ویترینی از زشت ترین نماها و گفتاری مواجه هستید که در تلخ ترین سکانس « هفت » هم در طول تاریخ عمرش به این میزان تلخی ندیده اید؛ تک صدایی در سیاست این برنامه آن چنان موج می زند که گویی تعدادی خبرنگار و منتقد گزینشی که با دیدن چند فیلم ایرانی و خارجی عنوان منتقد را به خود داده اند و در تحلیل های خود به بچه گانه ترین شکل ممکن نگاهشان را مطرح می کنند چیزی جز حقیر کردن « هفت » را در نظر ندارند؛ تاسف بار تر آنجاست که فرد فیلمسازی مانند لطیفی با سکوت خود اجازه می دهد بارها و بارها سخنان سخیف و کم مایه ای از زبان جوانانی مطرح شود که تصمیم گرفته اند برای دیده شدن خود ، هر هفته یقه یک فیلمساز، یک مدیر یا یک بازیگر را بگیرند که با دلیل های خنده آوری به سوی سینماگران و مسئولین سینمایی حمله ور شوند که این چه سینمایی است ؟ این چه دولتی است ؟ این چه سازمان سینمایی است و این چه جشنواره ای است که ما میبنیم؟
آیا سیاه نمایی تر از این سکانس در هفت فعلی ،سکانسی می توان یافت که در فیلم های سینماگران ما موجود باشد؟ چه کسی به تهیه کننده این برنامه اجازه داده است که هر هفته تصمیم بگیرد با دعوت از افراد کم دانش ، موجودیت سینمای ایران را زیر سوال ببرند؟ و سوال دیگر آن است که چگونه می شود سازمان سینمایی و خانه سینما در برابر این همه هتاکی ها و سخنان گزاف چند خبرنگار و کارشناس کم دانش سکوت پیشه می کنند تا شاهد این باشیم که به فیلمساز بزرگی همچون کیانوش عیاری توسط یک جوان خبرنگار توهین شود و آن مجری سینماگر هم واکنشی نشان ندهد؟ به راستی حتی در برنامه «هفت » به تهیه کنندگی و اجرای محمود گبرلو با وجود خط فکری متفاوت اش که او را همواره به فرد تندرویی مثال میزدند( که مشخص شد به هیچ وجه اینطور نیست ) هرگز ندیدیم اجازه دهد چنین افراد کم دانشی به سینماگر ، هنرمندان این کشور و مسئولان حمله کنند؟او توانست با همین سیاست آرام و محترمانه اش هرچند که شاید در اجرا به مانند جیرانی جذاب و سخنور نبود اما فیلمسازان ،منتقدان و بازیگرانی را به برنامه اش دعوت کند تا بار دیگر بتوانیم هفت بدون جیرانی را هرچند به سختی در ابتدای برنامه اش اما در پایان آن در کمال آرامش ببینیم.همگان می گفتند بعد از جیرانی دیگر کسی به برنامه « گبرلو » نمی آید! اما احترام او به سینماگران ایرانی باعث شد تا پای افرادی مانند : کیمیایی ، ابراهیم حاتمی کیا ،کیانوش عیاری ، کمال تبریزی ، رخشان بنی اعتماد، تهمینه میلانی ، شهاب حسینی ، بهرام رادان ،ابوالفضل پورعرب، حامد بهداد ، رضا کیانیان و حتی خود فریدون جیرانی به این برنامه باز شود.
به یاد باید آورد وقتی یکی از خبرگزاری هایی که روزگاری خود گبرلو در آن سردبیری می کرد ، به چه شکلی به تهمینه میلانی به دلیل حضورش در هفت حمله ور شد و او بود که در برنامه خود تمام قد از این بانوی فیلمساز کشورمان با ذکر دلایل منطقی و البته سخنان تند اش خطاب به خبرگزاری مورد اشاره ،حمایت کرد ؟
حضور روحانیون و چهره های ارزشی با دانش در کنار فیلمسازان برجسته کشور ، برگزاری مناظره های مختلف با حضور نمایندگان مجلس و طیف های مختلف فکری از سینماگران باعث شد تا « هفت » او را بتوانیم در مقابل« هفت فعلی» به خوبی مقایسه کنیم که به راستی باز جای شکرش باقی بود که او توانست این برنامه را در عین پاکی نگه دارد.
و سخن آخر اگر نقدی قرار است به سینمای ایران بشود که به طور قطع باید بشود چرا از چهره های شاخصی مانند « گلمکانی ها» نباید دعوت کرد که دریایی از اطلاعاتی هستند که می توانند با ذکر دلیل و ارائه راهکار برای اعتلای سینمای ایران قدم بردارند وگرنه نقد یک طرفه و شنیدن تنها یک صداکه کار ساده ای است.
